اصلا باید پیش رفت..بدون ترس..بدون واهمه..زندگی قشنگیش به همین است که بروی جلو در حالی که نمیدانی چه خبر است..فکر نکنی به عاقبت کار..نه این که اصلا..بلکه تا جایی که می شود تلاشت را بکنی..تا جایی که به سلامت روانت لطمه نزنی..بعد بایستی کنار و تماشا کنی
البته که آرزو داری زیاد..ولی از کجا معلوم این مشکلی که الان داری درباره اش فکر می کنی چند ماه بعد هنوز ادامه دار باشد و یا حتی بر عکس..ادامه دار باشد ولی بعد ها تبدیل به یک موهبت برای تو شود.پس بهتر است که بپذیری چیزی که هست را..با همه وجود بپذیری و به آن عشق بورزی..با همه وجود.
فقط از یک چیز کاما مطمئنم..آن هم این که خدایم در هیچ حالی مرا رها نکرده است..بلکه همیشه به من عزت داده و سربلندم کرده..همیشه یک قدم جلوتر را برای من روشن کرده..اتفاقهایی افتاده که همان لحظه فهمیده ام که کار خودش است وتوی دلم خندیده ام به بخت بلند خودم و این که چقدر هوایم را دارد.